Monday, 12 March 2018

Hargai Selagi Masih Ada


Assalamualaikum sekali lagi!

Kalini rasa macam rajin pulak nak sambung cerita pasal arwah mak masatu.

Okay, kita sambung kisah masatu terus lah ek.

Malamtu, aku tidur awal kononnya kepenatan naik bas dari ayer hitam ke Kuala Lumpur, then turun ke UKM semula. Masatu 4 September, pendaftaran awal untuk subjek semester 1. Hah lagipun time tu, server down sebab ramai sangat yang nak daftar subjek kan, aku nak sign in punya lah susah time tu. Aku pun tidur jelah terus. Dalam pukul 1 pagi camtu, aku dah tidur. Okay, tengah sedap2nya tidur, tetibe telefon berbunyi (aku pun taktahu sejak bila aku tak silent telefon, sebab sebelum ni telefon aku memang silent je memanjang).

Tanpa tengok nama orang yang call tu, aku terus angkat telefon tu dengan mamai-mamai nya aku jawab. HHAHAHAHAHAHA! Aku terkejut kenapa dia cakap sambil menangis? Time ni aku tak ingat apa-apa pun, tak ingat pun mak kat hospital.

“lin, kau katmana? Lin, mak dah takde. Mak dah meninggal pukul 2 lebih tadi”

Haaaaaaaa, dapat bayangkan tak aku macam mana time tu? Ulang kali aku Tanya kat adik, betulke? Betul ke mak takde? Aku dekat Bangi, mak kat Batu Pahat, aku baru je balik dari ayer hitam. Hahahahahha, masatu aku Cuma terdiam, aku nak nanges pun takboleh. Aku pun taktahu kenapa aku takboleh nak keluarkan air mata tu. Taklama tu, aku kejut rumet aku, bagitahu yang mak dah takde. Dia pun terkejut. Tapi masalahnya kenapa aku tak menangis terus masatu?

Taklama tu, adik ada amek gambar arwah mak. Dia cakap, betul mak dah takde. Mak meninggal pukul 2:35 pagi. Hahhh, masatu lah aku baru start menangis.

Okay, aku redha dan percaya mak dah dijemput Allah pagi tu.

Next, masatu masih awal sem lagi. Aku taktahu pun macamana nak kemana-mana dalam universiti ni. Aku taktahu macam mana nak pergi ke TBS pagi tu jugak. Bas macam mana? Tiket bas?
Aku terus chat Shuda, kawan satu sekolah dulu, dia pun belajar dekat UKM. Dia pun taktahu. Cuma dia nasihatkan supaya aku contact senior atau PC aku masa minggu MMM masatu, dia pun ada tolong checkan tiket. Tiket paling awal 8 pagi. Okay, lepas dah chat akak senior tu, Alhamdulillah Allah permudahkan. Senior tu pun memang nak ke tbs, jadi dia pun tumpangkan aku untuk kesana.

Lepas tu, aku menanges tak henti henti. Aku contact semua makcik pakcik family arwah bagitahu mak dah meninggal dunia. Taklupa jugak, aku bagitahu dekat semua kengkawan aku. Hahahahahha tapi masatu pepagi buta, takde sape weh yang layan aku. Memang meroyan lah aku time tu. Dekat dua tiga jam nanges, aku tengok rumet aku tengah daftar subjek. Aku tengok dia boleh sign in. Jadi, dengan tabahnya, aku pun ikut dia daftar time tu jugak. Aku berhenti sekejap fikir pasal arwah mak. “ kalau aku terus nangis, aku bukan boleh dapat apa. Ajal mak dah sampai. Ada masa ni, lebih baik aku daftar subjek dulu, sebab nanti dah kat rumah, konfem taksempat”. Dalam sedih2 macamtu, aku sempat lagi ek fikir pasal benda lain. Hahahahaha!

Okay, sampai pagi tu jugaklah aku taktidur. Aku solat subuh, sesiap then tunggu akak senior tu untuk ke tbs. Tiket paling awal pukul 8. Aku fikir sempat, rupanya ukm ke tbs amek masa setengah jam lebih, dalam 45 minit macamtu. Then, sampailah ke tbs, aku dapat tiket bas 8:30 a.m. Bas pulak delayed, 8:45 am aku baru naik bas. Hahahahahahaha dekat tbs ni pun aku melalak sesorang weh. Aku takfikir orang dah, lantak sana. Mungkin ada yang faham kenapa aku macamtu.

Pada masa sama, aku jugak pesan dekat family kat kampung untuk tunggu aku. Kl ke ayer hitam amek masa 3 jam. Jadi, aku harap sangat aku sempat jumpa arwah mak buat kali terakhir. Aku nak cium arwah mak buat kali terakhir, nak pegang mak, nak tengok muka mak dibungkus dengan kain kapan. Masatu kakak yang belajar dekat Seremban pun bergegas balik. Tapi, dia dah sampai awal. Kawan dia yang hantar sampai ke ayer hitam. Aku naik bas, jadi lambat sikit.

Masatu, aku rasa bas tu gerak lambat sangat. Dalam hati, aku sempat lagi sumpah seranah pakcik bas tu. Hahahahhaha, taklama tu, dia boleh pulak berhenti dekat RNR. Berhenti kalau kejap takpe jugak, ni lamanya Subhanallah. Aku dah tak boleh nak tunggu lagi, aku terus duduk dekat tangga bas sebelah seat driver tu, dengan mata bengkak, merahnya, muka langsung taksenyum, aku cakap kat pakcik tu “pakcik, lama lagi tak nak sampai aitam?,” “dalam pukul 11:30 macamtu sampailah aitam”

“pakcik, cepat sikit boleh? Mak saya meninggal, nak kebumi kejap lagi, laju sikit boleh, saya takut taksempat jumpa mak saya”

“lah, innalillah, okayokay”
Dalam perjalanan, kakak ada jugak Tanya dah sampai mana, sampai mana. Jiran pun ada yang mesej. Tapi semuanya mengecewakan. Masing2 suruh cepat. Macam mana nak cepat? Bukan aku yang bawa bas tu.

Taklama lepastu, kakak ws “jenazah mak dah sampai kat rumah, kejap lagi mak nak disolatkan”. Aku harap sangat masatu jenazah arwah mak lama dekat rumah. Bagi lah aku peluang untuk tengok mak buat kali terakhir. Kawan pulak chat “saha kat mana? Arwah mak kau tengah disolatkan” aku ws kakak aku, pesan dekat ayah, tunggu aku dulu sebelum kebumikan jenazah arwah mak. “cepat sikit, mak dah di bawa ke tanah kubur” okay, time ni aku rasa peluang aku untuk tengok mak agak tipis.
Last-last aku terpaksa jugak cakap “takpelah, kebumikan jelah, takpayah tunggu aku. Aku lama lagi, kesian pulak tunggu lelama. Tapi kalau boleh tunggu lah aku, aku nak tengok makkkkk!”

Tanah perkuburan kampung tu sebelah highway je. Jadi dalam perjalanan aku balik tu, aku nampak ramai sangat orang time tu. Harap sangat time tu mak belum di kebumi lagi. Beberapa minit kemudian, aku sampai jugak kat aitam. Kawan aku yang amek aku masatu. Aku suruh dia bawak lelaju pergi kubur, mungkin ada harapan aku dapat tengok arwah mak. Sebab tadi kat highway mungkin mak baru dimasukkan, kot kot aku sempat tengok, walaupun sikit, walaupun Cuma kain putih tu je.

Taklama lepastu, aku sampai di simpang masuk ke tanah perkuburan, aku berselisih dengan orang kampung. Kenapa semua dah balik? Semua dah selesai ke? Semua dah siap? Harapan aku nak tengok mak? Semua taksempat lah ni? Aku ternanges semula. Dapat bayangkan tak? Aku jugak nampak adik beradik aku semua dah balik dari kubur. Aku teruskan aje perjalanan ke kubur.

Okayyy, tanah kubur memang dah kosong, dah takde orang dah. Ayah semua dah balik. Kenapa cepat sangat? Hahahahhaa, kenapa taktunggu aku? Dalam hati ni, tipu lah kan kalau tak terkilan. Aku pergi jugak tengok rumah baru arwah mak. Kubur arwah mak betul betul sebelah kubur arwah kakak (2 tahun lepas), sebelah-sebelah je rumah diorang.

Selepas beberapa minit, sedekah Alfatihah apa semua, aku ajak kawan balik. Sampai je dekat rumah, tetamu makin kurang, tinggal sedara mara je yang ada. Aku terus cari adik beradik aku. Hmmm, aku terketawa time tu, sebab kitorang takpernah nanges sesame. Tapi masa ni, masing masing mata merah. Aku jumpa ayah, ayah cakap “takpe lah lin, takdapat jumpa mak, dah takdir”. Aku rasa mungkin ayah takut aku marah sebab taktunngu aku kot. Sebabtu ayah cakap macamtu.

Hari berlalu dan terus berlalu. Arwah mak dengan arwah yana sentiasa di ingatan. Semoga kalian ditempatkan bersama-sama orang yang beriman. Amin. Aku pun agak susah nak move on. Hari-hari update status wassap pasal mak. Kadang sampai sekarang pun masih terfikir, kenapa takde orang yang nak amek aku dekat ukm masatu? Kalau tak, dapatlah aku jumpa arwah mak buat kali yang terakhir. Hahahhaha, takpelah. Ni dah bahagian aku. Okay, the endddd……..


No comments:

Post a Comment

Kawan

Assalamualaikum semua!  Post akhir mungkin.... Okay, post akhir ni aku akhiri dengan kisah tentang kengkawan aku yang ada dengan...